Como mestre teño uns ideais formados nos meus estudos universitarios, pero sobre todo coa práctica. Non cabe falar de pensamentos pedagóxicos sen levalos  á  práctica e non podo explicar a metodoloxía que se vai desempregar en A Gorriona sen falar de Xosé.

Unha vez rematados os meus estudos traballei  como camareiro e seguín  dando clases particulares. Uns  dos meus alumnos era Xosé, un neno autista de oito anos que sen dúbida cambiou a  miña pedagoxía,  a miña forma de ensinar.

Este neno tiña problemas derivados da  súa  enfermidade xenética, a súa  total exclusión social e  de aprendizaxe na escola suscitou  a busca dunha  nova forma de ensinar e inclusión social que sen dúbida  a escola pública e  privada non podían nin poden a día de hoxe  ofrecer.

O traballo  diario con Xosé e  o  ampliar o  tempo que lle dedicaba, xa que cheguei  a levalo a piscina, coidalo como persoa  e  non como mestre  fíxome  ver o que realmente tiña diante de min;  a posibilidade de crear unha escola onde todos eses ideais podían tomar forma.